سلامممممم عشقتون زندستتت(اعتماد به سقف)
فک کنم یه سال میشه نیومده بودم بلاکیگس
تو این یه سال من و خیلی چیزا تغییر کرده ولی خب هنوز همون اسکلیم که بودم
با اینکه پست بی محتوا نباشه یه متن توی ادامه تایپ میکنم حتما بخونینش بنظر خودم قشنگه
دستانش میلرزید و دانه های عرق رو پیشانی اش میرقصیدند.نفس هایش کوتاه و قلبش همانند گنجشکان تند میزد.همه تلاش هایش، همه سختی هایش، همه شب بیداری هایش و همه استرس و درد هایش را در یک تکه کاغذ خلاصه کرده بودند.یک تکه کاغذ بی ارزش.
انسان ها مریضند.دچار مرضی شدند که دیگران را با هم مقایسه میکنند و آن ها را قضاوت میکنند؛در حالی که هیچکس به نظرشان نیازی ندارد.اگه نمره خوبی بگیری از تو تعریف میکنند و نابغه صدایت میزنند در حالی که اگر نمره ات پایین باشد تو را نصیحت میکنند و عذاب میدهند.به همین سادگی.
هیچ تلاشی پوچ نیست.اگر امروز نشد، نا امید نشو فردایی هم هست.نمره نشان دهنده شخصیت کسی نیست.نمره فقط یک عدد است؛عددی که تلاش ها را نشان نمیدهد و تنها شماره ای بی ارزش است.
نا امید نشو، به راهت ادامه بده و خودت را برای زمین خوردن آماده کن.روزی این مرضی که انسان ها دچارش شدند؛درمان خواهد شد.
خودم نوشتمش سرش وقت و احساس گذاشتم کپی نکنین:/
پ.ن:البته معدلم خوب بود ولی اون روز که میخواستن کارنامه بدن من داشتم از استرس میمردممم
